Kanji! Kanji! Kanji!

En eerlijk is eerlijk.... ik weet niet zeker of het het verlangen naar het 'totaal andere' is - of een koppige ontkenning van het 'totaal andere' dat mij motiveerde om (in mijn vrije tijd (in de trein, op de fiets, in bed)) Japans te leren via apps, boekjes, audio-files, youtube, bibliotheekboeken...

Ik dacht: waarom zit de mythe van de 'onoverbrugbaarheid' van culturen zo verklonken aan de mythe dat de Japanse taal (en vooral het schrift) 'onleerbaar' zijn? En ook: waarom herhalen we dat we na een bepaalde leeftijd geen taal meer kunnen leren? Japans leren was natuurlijk, enerzijds, mijn leren jack, mijn sport auto, mijn twintigjarige vriendin, een manier om mezelf te bewijzen dat ik nog mogelijkheden had. Dat de aftakeling weliswaar had ingezet, maar nog niet onomkeerbaar was. Een bewijs dat ook het middelbaremannenbrein nog plastiek genoeg is om opnieuw te leren praten en opnieuw te leren lezen.

Via Duolingo had ik me het Italiaans (een beetje) eigen gemaakt. En, hoewel mijn tenen zich krommen terwijl ik dit intik, ik voelde daardoor een toenadering tot het land. Of liever, de mogelijkheid van communicatie had de fantasie van 'echt' contact aangewakkerd.

Ik dacht: waarom niet zoiets proberen met Japan?